بی تویی

بعضی شبها دوستت دارم. شب هایی هست که می خواهمت و شبانی دیگر بیتابانه عاشق تو ام...امشب، همین حالا، بی تاب عشق تو ام 

آتش

برایم نگفته بودی  سرخی آتش از شرمی است که هنگام بوسه به گونه هایت می دود. برایت نگفته بودم قصد دارم کنار همین آتش پیر شوم... مجاور گونه هات عزیز دل 

زمزمه اي براي تو

حالا همين حالا،لازم دارم بيايم پيدايت كنم ببوسمت و كنار گوشت به زمزمه بگويم دوستت دارم



خانه

مي روم خانه مي بينم و اولين چيزي كه به ذهنم مي رسد اين است: آيا تو اين خانه را دوست خواهي داشت؟

تفاوت

فرق هست ميان س.ك.ث و ‹عشق-بازي›.در آن اولي لذت تن كافي است: لذت بردن و لذت بخشيدن. در اين دومي اما آدم بايد يك جور خواستن تن و دل هم زمان را تجربه كند: بخواهي و بداني خواسته شدي

شايد براي همين باشد كه هرگز نشده وقتي عاشق كسي هستم س.ك.ث راضيم كند. وقتي عاشق كسي هستي خواسته شدن هم-آغوشي از سوي معشوق، به اندازه خواستنت مهم مي شود، شايد حتي بيشتر. در س.ك.ث اغوا مقدمه اي پر لذت است، در عشق-بازي نقابي پر زحمت. ء

در ‹عشق-بازي› خبري از قرباني كردن و قرباني شدن نيست.. آموزه غلط ‹تنم را مي دهم تا بركت عشقم شود› در فضايش جايي ندارد. كسي چيزي را قرباني نمي كند. لذتي هست كه خواسته مي شود.لذتي كه خودش هدف نيست، ميوه و ثمره آن خواستن است، خواستني كه خود عامل عشق است...فرق هست ميان س.ك.ث و عشق-بازي

آدم دريغ، آدم حسرت

به طرز غريبي احتياج به حمايت و ملاطفت دارم، احتياج به درآغوش كشيده شدن، به نوازش بي پرسيدن هيچ سوالي، به حضور دست هاي تو...ء

مي داني جهان دائم در كار به باد دادن روياهاي ماست و از جايي به بعد، تنها تاب آوردن اين برباد رفتگي سخت دشوار است؛ تقدير اما وقتي تنهايي بود مي شوي آدم دريغ، آدم حسرت

چيزي شبيه ذره ذره مردن

آدم است ديگر؛ گاهي به چشم خويشتن مي بيند كه جانش مي رود